Bij de beschrijving van de Hondsrug werd in één regel gesproken over legendarische zeepkistenraces. Blijkbaar weet iedereen dan waar het om gaat, want in de loop der jaren is er nog nooit iemand geweest die zich afvroeg wat dat dan wel niet van races waren. Ik ga u dat hier uitleggen, want ik heb van Rob Leever een schitterende foto van deze race gekregen. Het moet in de jaren zestig zijn geweest, denk ik.



Toen ik een kleuter was ging ik op de Hondsrug mijn overbuurmeisje Dina laten zien hoe goed ik al fietsen kon. Ik pakte de grote fiets van mijn zus uit de schuur. Als ik op de trappers ging staan, dan kon ik niet op het zadel zitten. En eigenlijk kon ik ook nog niet trappen. Eigenlijk wilde ik haar niets anders dan mijn stuurmanskunsten laten zien.

We liepen met de fiets naar de top van de Hondsrug. Daar boven aangekomen sprong ik op de trappers, hield het stuur stevig vast en liet mij naar beneden denderen.
En dan onderaan soepeltjes de bocht naar links nemen...
Ai....
Bocht te krap of snelheid te hoog??
Ik weet het niet meer, maar wat ik nog wel weet dat ik bij het konijnenhofje van Roel Rutgers in het prikkeldraad lag..

Op dit principe van "je naar beneden laten denderen" en "snelheid krijgen" waren ook de zeepkistenraces gebaseerd. Op de top was de start. De zeepkist was een vierkant bakje met autoped-wielen en een stuur eraan gemaakt. Bovenop werden twee deelnemers (met helm op!!), zoals wielrenners bij een tijdrit in de Tour de France op een hellend plankier gezet. Er werd voor gezorgd dat de kisten tegelijk vertrokken.
En vroemmm daar ging het heen..

De Roel Rutgers-bocht hoefde echter niet genomen te worden. Onderaan was de finishlijn getekend. De coureurs konden gewoon rechtdoor rijden, want daar was vroeger tussen de huizen nog een doorgang. Daar was een partij strobalen voor het remmend effect opgebouwd.

Het zou aardig zijn als we in de oude Schakels de uitslagen van die races nog eens boven water zouden krijgen. In mijn herinnering zijn ze twee of drie keer gehouden.
U moet zich even voorstellen. Het is april 1966. Een jongeman uit Gieten heeft dikke verkering. En het meisje is zo verliefd dat hij de jongeman een fototoestel kado geeft. Een half kleinbeeld camera, een apparaat waarmee je met een rolletje van 35 gemakkelijk 72 foto's kon maken. Die jongeman fotografeerde toen alles wat los en vast zat. Hij was ook bij de zeekistenrace van 1966. Lambert Venema uit Norg, want hij was het, heeft ze ons nu toegestuurd. En u zult zien dat het niet zomaar een licht zomers sportief verzetje was. Het was een echte race.

We gaan van start naar finish....



Op de eerste foto zien we volgens mij Meester Strijk van de Bonnerschool als start-official. Hij leek toen wel erg op Bobby Robson, de oud trainer van PSV, vindt u niet?

Cor Strijk geeft toe dat de starter zeker wel op enige gelijkenis vertoont met Bobby Robson. Maar hij weet zeker dat het Meester Strijk, zijn vader, niet is. Zal het dan gewoon Bobby Robson zijn geweest?? Of heeft iemand andere suggesties??

Henk Bos uit Oosterhesselen komt met de oplossing. Niks geen Strijk, niks geen Robson. Het is gewoon zijn vader. Hans Bos van de Centra winkel aan de Gasselterweg! Hij regelde de start als lid van de organiserende handelsvereniging!

De twee coureurs lieten zich naar beneden vallen. En op de volgende foto kunt u zien hoe professioneel de racebaan eruit zag. Het deed niet onder voor het tt-circuit in Assen.



De linker coureur nam hier rap afstand van zijn tegenstander. Het verhaal ging al snel rond dat de ene kleur kist veel sneller was dan de ander. Dus het was spannend welke aan jou werd toegewezen.. Maar het kwam er ook op aan dat je de goede houding in de kist aannam. Op de volgende foto ziet u twee coureurs met een totaal verschillende stijl. Waar de snelheid het hoogst was, daar was de baan ook voorzien van een vangrail, gemaakt van steigerplanken. Een patat-nozem heeft er achteloos zijn hippe schoenen opgezet.



We komen bij de finish. Wat ik helemaal vergeten was: op de finishlijn moest je over een paar opgeblazen ballonnen rijden. Zouden die balonnen opgeblazen zijn door Wim Oosting? Want zo te zien was hij de aandachtig toekijkende official bij de finish...

Luci Moek is getrouwd met Wim Oosting.  En zij zegt dat dit niet Wim, maar zijn broer Henk is. Zij vermoedt dat hij daar als afgevaardigde was van Klaas Geerts van de Spar aan de Stationsstraat. Klaas Geerts was waarschijnlijk mede-organisator van dit evenement. Henk heeft jarenlang als zaterdaghulp bij de Spar gewerkt.