 Ontmoeting met mijn Gieter verleden.Daar sta ik dan op de stoep van een twee-onder-een-kap woning in het Drentse Gieten. Ik bel nog niet aan maar wacht heel even. Want hoewel ik zin heb in de ontmoeting, voel ik toch ook een beetje spanning. Het is ook al zo lang geleden dat ik hem zag. Zullen we elkaar nog herkennen? Zullen we elkaar wat te vertellen hebben? Zal het meevallen? Of juist niet? Even denk ik terug aan het Messenger berichtje dat ik halverwege januari van hem kreeg. Het was een reactie op een verhaal van mij dat geplaatst was op de facebooksite Het collectieve geheugen van Gieten. Ik schreef in dat verhaal over mijn belevenissen tijdens een schoolwerkweek van de mavo in Gieten. Ik dankte hem voor zijn reactie en hij reageerde snel met: Misschien een leuk idee om eens een kopje koffie te komen drinken? En dus sta ik hier nu op de stoep van zijn huis en druk op de bel. Een paar seconden later gaat de deur open en staan we kort naar elkaar te kijken voordat we iets zeggen. Ja hoor, het is hem! Hier staat mijn docent Duits van mijn mavotijd begin jaren 80: meneer Hommes. Wat gaaf! Mijn bezoek aan meneer Hommes, tegen wie ik nu Jan mag zeggen, is geweldig. Ruim tweeeneenhalf uur praten we over de mavotijd, over het nu en over wat ooit gaat komen. Jans vrouw Hannie, ook ooit werkzaam in het onderwijs, vult aan, praat mee en met zijn drieen hebben we een prachtige middag. Ik vertel wat de mavotijd met mij als leerling gedaan heeft. Dat ik genoot van Jans lessen waarbij hij op een activerende manier lesgaf en ik Duits een prachttaal ging vinden. Dat zijn passie voor de taal op mij overstraalde en ik het vak biologie liet vallen om voor Duits als examenvak te kiezen. Wat heerlijk ook om nu als onderwijsman van Jan te horen hoe destijds het onderwijs vorm werd gegeven en hoe de docenten van de mavo wel en niet met elkaar samenwerkten. Deze blik in de onderwijskeuken van de mavo van toen, vind ik prachtig. En wat een mooi moment als Jan een van boven gehaalde agenda laat zien uit het schooljaar 82-83 en ik mijn naam lees met daarachter een imposante rij cijfers die ik dat jaar voor mijn toetsen Duits haalde. Jans herinneringen aangevuld met de mijne. 1+1 wordt 3.  Als ik 's avonds thuis ben, prijs ik me gelukkig met de ontmoeting met meneer Hommes uit Gieten. Maar terwijl ik dat op me in laat werken, denk ik ook aan al die andere bijzondere herinneringen die ik heb aan de mavo-tijd. Een Zweedse orienteringsloop in het Zwanemeerbos door meneer De Vries, de mislukte scheikunde-ontploffingen bij meneer Pieters, de Bolero van Ravel bij die andere meneer De Vries, Je m'appelle Gert: de eerste Franse woorden van meneer Ligtenbarg, het donkere rokerige klaslokaal van meneer Waijer, de geschiedenislessen bij meneer Lanting waardoor ik de wereld beter ging begrijpen, de werkweek in Roderesch, de wandelwerkweek in de Ardennen, de danslessen en mijn gewonnen prijs als zwoelste cha-cha-cha danser, waarvan ik nu overigens nog steeds niet weet of het een grap was of echt, het behalen van mijn typediploma, de klasse-avonden met voorzichtig gegluur naar de mooiste meisjes en zo kan ik nog wel een poosje doorgaan. De doorgaans onzekere puberperiode kreeg bij mij door die mavo en hun docenten ruimte tot ontwikkelen in een tempo zoals ik dat zelf mocht bepalen. Goud! En hoewel ik als kind voelde dat er ook een soort van rivaliteit was tussen mijn geboortedorp Eext en Gieten, slonk dat bij mij in de mavojaren. Gave klasgenoten zoals Erik Schuiling, Ina Bennema, Jan Vonk, Gose Posthumus, Janetta Torenbosch, Ria Venema en Hanny Blokland lieten me zien dat het volk uit Gieten ook gewoon leuk volk was. En zo groeide mijn wereld van vrienden en bekenden gestaag en zag ik in dat er meer overeenkomsten waren dan verschillen. Hoewel, en dan moet ook gezegd, ik ontzettend trots was als we met voetbal eens een keer wisten te winnen van de vv Gieten. Helaas heb ik dat nooit vaak kunnen doen  . Meer en meer kwam ik in Gieten omdat mijn oma in die jaren vanuit Eext in Gieten kwam te wonen, in bejaardenhuis Dekelhem. Ze bloeide helemaal op, mede dankzij de fantastische zorg door de medewerkers. Ik kwam er vaak en kreeg soms een toetje dat oma voor me bewaard had. Het zijn prachtige herinneringen aan Gieten tijdens een belangrijke periode in mijn leven. Een periode waarin mijn wereld groter en groter werd en ik ging ontdekken wie ik was. Het is daarom dat ik, als ik in de buurt ben omdat ik bijvoorbeeld mijn ouders in Eext opzoek, vaak even een rondje Gieten doe. Dan wel op de fiets door het Zwanemeer, dan wel in de auto. Even nog langs de oude mavo om in mijn gedachten mijn oud-docenten te groeten. En even nog langs de Schoolstraat waar ik de smaak van de vele winegums, gekocht op de donderdagmarkt, weer proef. En natuurlijk nog even nog langs waar ooit C'est Bon was en ik een poging deed om een vriendinnetje te bemachtigen maar daarin dramatisch faalde. En ook even nog het gegil van de varkens aanhoren in de tijd dat ik vakantiewerk deed bij Udema, hoe verwarrend was dat voor mij. En natuurlijk, nog even langs het mooist gelegen zwembad van Nederland, het Zwanemeer, waarvan ik jarenlang een abonnement had en vele zorgeloze uren doorbracht. Als schrijvend realiseer ik me terdege dat die tijd voorbij is en nooit terug zal komen. En ik zou bij die gedachten kunnen verzanden in treurnis en melancholie. Maar dat doe ik niet, want mooie herinneringen verdienen eer! Het zijn herinneringen uit een tijd die ik altijd zal koesteren. Gert Talens, onderwijsman, is geboren en getogen in Eext. Gert woont sinds 1991 in Dronten en schrijft wekelijks een kort verhaal over zijn belevenissen en herinneringen op zijn website gertspeelt.nl. |
