Bijna tien jaar burgemeester in Gieten (en omstreken). Ik schrijf het met enige trots. Een vergadering in Gieten blijft ook na die tien jaar een feestje. Zeker als je daarna nog wat boodschappen doet. Bij de prachtig verbouwde bakkerij kom ik weer vrolijke 'bakkermeisjes' tegen en het ruikt er als vanouds. Buiten word ik door zeker drie mensen aangesproken ("Emmen is zeker heel wat anders"). Bij het Kaashuus is de ontvangst even warm. En als een groepje vrolijk fietsende tieners dan ook nog "hee burgemeester" roept, kan mijn dag niet stuk. Op de terugweg naar Emmen schieten er allerlei herinneringen door mijn hoofd. Wat was het eigenlijk een mooie tijd in Gieten. Het lijkt wel op die ene camping, jaren geleden. Pas toen je op de volgende camping was, bedacht je pas hoe fijn de vorige was. Veel ochtenden de auto op de parkeerplaats bij het gemeentehuis. En bijna iedere morgen wel een leuke inwoner, die een praatje maakte. Die ene vrouw die haast koket vroeg : "lekker geslapen, burgemeester". Gieten ten voeten uit. Of die meneer, die op een avond even zijn hoed oplichtte en bedaard sprak: "prettige avond, burgemeester". Of die heerlijke duik op de vroege ochtend in een nog vrijwel leeg Zwanemeer. Ik haalde de gemiddelde leeftijd in het water sterk omlaag. En terwijl ik langzaam mijn baantjes trok, dat ene eekhoorntje op de rand van het bassin. Of die grandioze hardlooptochtjes in een nog dampend Zwanemeerbos. Slingerend tussen de bomen, voorzichtig springend over de boomwortels, genietend van dat prachtige vaak doodstille ven. Of in de drukte bij Jumbo Abbas, waarbij elk boodschapje ettelijke vraagjes opleverde ("goed dat ik u even zie, weet u wel hoe hard er wordt gereden op de Julianalaan").
En die ontroerende herdenking op de Julianalaan van dat meisje dat verongelukte bij de MH17-ramp. De buurt was er letterlijk stil van.
Het was tijdens Oostermoer, een grandioos feest. Die eerste keer met de dochters tijdens de Lichttoer. Wat hadden de mensen in de diverse straten een lol om de meiden (en de burgemeester) de stuipen op het lijf te jagen.
Die lol die ik ook zag bij het grandioze Beachtournooi, waarbij heel Gieten zich in het zweet werkte. Met na afloop een heerlijk biertje.
Zweten deed ik ook tijdens de vele Runs van Gieten, waarvan ik er geen 1 miste. Mijn finish op de vijf kilometer in een armzalige tijd, maar waarbij ik werd toegejuicht als een Olympische held. Heel Gieten wist dat het nog een wonder was dat ik kon hardlopen na die bijna fatale hartaanval op kerstavond.
En ook die toespraak die ik uit mijn tenen moest halen in een bomvolle sporthal. Als een jongen van 14 komt te overlijden staat het dorp er als 1 man om heen. 
En in diezelfde sporthal veel begrip voor de mogelijke komst van een asielzoekerscentrum.
Maar datzelfde dorp juichte ook als 1 man bij de schitterende wedstrijden van Oranje, live bij de Ponybar.
En dan heb ik het nog niet over de Superprestige, de lintjes, de Vuelta, vv Gieten, Peters bar, de bossen, de nieuwe garage van Okken, mijn Irakese Gieter vriend en ga zo maar door.
Burgemeesters van Emmen rijden heel wat keren over de rotonde van Gieten. En ik kan het nooit laten om dan even, als niemand het ziet, even lichtjes de hand op te steken. Gieten, ik zal je nooit vergeten. Eric van Oosterhout
