Big Boss Bongo
&
The Blind Heroes
Terug naar: Specials
Big Boss Bongo was in de jaren zeventig in the House een fenomeen. In het fotoalbum heeft u er al over kunnen lezen. Hieronder is een verhaal uit de Housekrant van 1973 overgenomen, waarin Willem Haandrikman verslag deed van wederom een groots optreden op bezemstelen en vuilnisbakken. Het geluid kwam versterkt uit luidspreker-torens gebouwd van fanta en cola-kratten...
BIG BOSS BONGO and the BLIND
HERO's
On grand Gala at Sipsingbourtange's townhall
Tegen middernacht nadat de Britse formatie the who (?) de zaal al laaiend enthousiast had gemaakt werd de superinstallatie van Big Boss Bongo and the Blind Hero's uitgetest. Onder leiding van Ronny Rickenbacker en een dozijn roadies werd met behulp van een eigen heftruck de torenhoge installatie opgebouwd en werd er tussen de 3000 bezoekers een opnameapparatuur opgesteld om het gebodene haarfijn op de gevoelige band te zetten om het zo snel mogelijk als live-album uit te brengen.
Misschien is het wel interessant voor geénteresseerden in geluidsapparatuur en muzikinstrumenten om even de weelde van de heren musici te noemen. v.l.n.r Bassist Red Eagle Hill speelt over een vijftal torens van "Keula" - Jack de Ripper Cowbell heeft de beschikking over een "Steinway and Sons" vleugel, een "hammond"orgel + clavecimbel en zijn klassieke asbak voor de sjekkies. Drummer Harry Mc.Libbe (John Richard Carter is hem gesmeerd, er is een voortdurende wisseling onder de BH-cups) speelde op dubbeldrums, merk "Dust Bin" een eigen merk, de speciaal voor Big Boss Bongo enz. gefabriceerde installatie is afkomstig uit Amerika (in welke ook de door de kapitaalkrachtig ingrijpen vetgeroerde pikvingertjes van een vrij grote bottelary genaamd "Coca-Cola"aandeel schijnt te hebben)
Bongo speelde zoals gewoonlijk over een Fantaoranje installatie. Hier stonden evenals bij Red Eagle Hill een tiental boxen. Alles werd via mengpanelen in de hal geregeld en op het podium tussen het pianeren door, door Jack de Rippel Cowbell.
Ik had het geluk aan mijn zijde, want toen ik me door de mensen probeerde te dringen liep ik Prins Bernhard, de natuurkenner en Niemeyer veteraan tegen het vadsige lijf. Hij had speciaal voor deze gelegenheid zijn uit Nepal geémporteerde pijp uit de watten gehaald en Julia de opdracht gegeven het es op een progressieve manier te laten glimmen.
HET CONCERT
Na een uur van ongeduldig trappelend wachten kwam de de supergroep op. Achtereenvolgens: Red Eagle Hill met zijn "Broom Base King" en nam in een afgelegen hoekje bij de nooduitgang zijn bekende houding aan. Inmiddels had ook organist/pianist Jack de Ripper Cowbell en de nieuwe drummer John Mc.Libbe zichzelf geinstalleerd.
De master himself verscheen vanachter een der versterkers. Toeschouwers van allerlei pluimage stoven naar voren om een glimp op te vangen van deze fenomenen. Een versterker rolde van het podium en alsof de groep nog niet genoeg te bieden heeft kwam er halverwege het eerste nummer ook nog een go-go groep opdraven om de heren een beetje op te warmen en mocht de heer B.Servet dit aanlokkelijk kwartet van nabij hebben kunnen aanschouwen dan had hem zeer zeker het schuim der verrukking op de mond gestaan. (doch hij zou zich aan vele hebben kunnen troosten, jawel!)
Hysterische meiden van zeer uiteenlopende grootte en omvang gilden, kreten, en joelden boven alles uit, doch met een alles verpletterende standvastigheid zonder enig vertoon van sterallures werd het programma afgewerkt. Keihard weerklonken de baspartijen tegen de muren, gillend sneed Big Boss Bongo zijn soli door merg en been en als naderend onheil streden de drums en het orgel een beslissend duel op het door golfplaten overdekte gebouw.
Het was mooi, het was goed, het is de oplossing voor mensen die het noodlot te beurt vielen bepleisterd te worden met reedketelsteen, want door de zware vibraties trilt het er als barstende emaille af. (Tenminste als je het logische met het theoretische verenigt)
Na ruim een uur te hebben gespeeld was de show ten einde. Het publiek bleef lange tijd om meer roepen, maar het was voorbij. Big Boss Bongo and the Blind Hero's hadden zelfs Sipsingbourtange's Townhall doen wankelen op de door klei half weggezakte fundamenten en dat wil wat zeggen, trouwens wat is er nog te zeggen, enkel dit:
Waarom maakte de VARA geen opnamen van dit gebeuren? En schreef geen enkele krant over dit optreden?
Ongetwijfeld gelooft de Nederlandse nieuws-media het nog niet in de progressieve uitingen van Big Boss Bongo, trouwens een reportage over de aankomst van Nixon op het vliegveld van Peking of iets in die geest wordt meestal beter gehonoreerd.
Een dag na Sipsingbourtange kreeg de groep uit handen van een uiterst nerveuze Kees van Kloten (Wim Debiel had kiespijn en kon dus niet komen) de EDISON. Eerder die dag waren ze al gekomen: Big Boss Bongo in zijn Rolls Silverbird en de groep in een Studebaker Hifi GT en direkt nadat het virtuoze duo Timmeman een edison en een koperen single voor verscheidene te vroeg vergrijsde haren hadden gekregen ontving ook de groep ook hun toegekende onderscheiding. Door de vele toeschouwers (het leek wel een of ander congres) ging een siddering door de zaal toen Big Boss Bongo verklaarde liever melkboer te zijn gebleven dan het jachtige leven van een popster.
Later die avond steeg een vliegtuig van Schiphol omhoog, richting Pittsburgh voor een volgend concert, nagekeken door vele toeschouwers (van allerlei pluimage)
So long BIG BOSS BONGO.
William Sherman
(Overgenomen uit de House-krant nr 4 -1973)
Dat hele gedoe met Big Boss Bongo werd
een running gag. Kwam steeds weer de kop opsteken. In 1984
werd er voor ex-housegangers een reunie in Eext georganiseerd. En
wat lazen we in de uitnodiging??
Op de dag van het gebeuren zelf werd zelfs nog een telegram van Sherman ontvangen:
Terug naar: Specials